پس از آفرینش آدم ...

پس از اَفرینش اَدم خدا گفت به او: نازنینم اَدم....

 با تو رازی دارم

 اندکی پیشتر اَی ...

 اَدم اَرام و نجیب ، اَمد پیش !!

 زیر چشمی به خدا می نگریست !!

 محو لبخند غم آلود خدا

 دلش انگار گریست .

 نازنینم اَدم: ( قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید ) !!!

 یاد من باش ... که بس تنهایم !!

 بغض آدم ترکید، ... گونه هایش لرزید !!

 به خدا گفت :

 من به اندازه ی ...

 من به اندازه ی گلهای بهشت .... نه

 به اندازه عرش ... نه ... نه

 من به اندازه ی تنهاییت ، ای هستی من

 دوستدارت هستم !!

 اَدم ،.. کوله اش را بر داشت

 خسته و سخت قدم بر می داشت ...

 راهی ظلمت پر شور زمین ...

 زیر لبهای خدا باز شنید ،...

 نازنینم اَدم ... نه به اندازه ی تنهایی من ...

 نه به اندازه ی عرش... نه به اندازه ی گلهای بهشت !!!

 که به اندازه یک دانه گندم ، تو فقط یادم باش !!!!