به سمت او قدمی برداریم ...

آتشی نمى سوزاند " ابراهیم " را

و دریایى غرق نمی کند " موسى " را

کودکی، مادرش او را به دست موجهاى " نیل " می سپارد

تا برسد به خانه ی فرعونِ تشنه به خونَش

دیگری را برادرانش به چاه مى اندازند

سر از خانه ی عزیز مصر درمی آورد

مکر زلیخا زندانیش می کند

اما عاقبت بر تخت ملک می نشیند

از این " قِصَص " قرآنى هنوز هم نیاموختی ؟!

که اگر همه ی عالم قصد ضرر رساندن به تو را داشته باشند

و خدا نخواهد ...

نمی توانند :)

او که یگانه تکیه گاه من و توست !
پس ...

به " تدبیرش " اعتماد کن

به " حکمتش " دل بسپار

به او " توکل " کن

و به سمت او " قدمی بردار"

تا ده قدم آمدنش به سوى خود را به تماشا بنشینی ...